Πως συνθέτω το φωτογραφικό κάδρο

Πολλοί με ρωτούν στο κατάστημα , τι είναι αυτό που κάνει μια φωτογραφία ενδιαφέρουσα.Η γνώμη μου είναι οτι το στοιχείο αυτό είναι η σύνθεση του κάδρου.Παρά όλα τα τεχνικά μονοπάτια και τις γνώσεις που χρειάζονται προκειμένου να υλοποιηθεί σωστά η διαδικασία της φωτογραφίας,δεν παύει να είναι μια απο τις μορφές της τέχνης που βασικό της χαρακτηριστικό είναι η σύνθεση του κάδρου σε τελική ανάλυση. Βέβαια η σωστή προσέγγιση για τη γνώση αυτή της σωστής σύνθεσης είναι η ολοκληρωτική μάθηση της ιστορίας της τέχνης ,οι αλληλοεπιδράσεις της και ο χρόνος προκειμένου να κατασταλλάξει η γνώση και να γίνει εμπειρία.Έχουμε όμως όλοι τόσο χρόνο; Δεν νομίζω .Θα προσπαθήσω λοιπόν τώρα να κανω μια άλλη προσέγγιση της εκμάθησης του κάδρου.

Έχετε δει φωτογραφίες που σας αρέσουν;Ξέρετε γιατί σας αρέσουν;Τις έχετε μελετήσει;

Ένας απλος τρόπος είναι ο παραπάνω.Επιλέγω τις φωτογραφίες γενικά που μου αρέσουν, τις μελετώ , βλέπω ταστοιχεία που θεωρώ εγω οτι μου αρέσουν σε μια λήψη,και προσπαθώ να αναγνωρίσω και άλλα χαρακτηριστικά που ίσως ο φωτογράφος να μην είχε ποτέ σκεφτεί αρχικά.

Το Αντικείμενο

Αναγνωρίζω κοιτώντας τις φωτογραφίες που μου αρέσουν ποιό είναι αρχικά το αντικείμενο.Απάντηση σε αυτό δεν είναι : το «άτομο» ή το «κτίριο» - δεν είναι αρκετό. Απάντηση θα έπρεπε να είναι : οι γραμμές του σώματος ,,, ο αναριχώμενος πέτρινος όγκος ,,,,κλπ.Κάτι δηλαδή που διεγείρει τις αισθήσεις μας , που μπορώ να γευτώ,να πιάσω , να νιώσω,να μυρίσω....Αυτή η διαδικασία είναι η κυριότερη στη φωτογραφία γενικότερα.Αν και είναι εύκολο να τραβήξω ένα θέμα και να φύγω γρήγορα πια , σας εκλιπαρώ αν το θέλετε και εσείς να δώσετε λίγο χρόνο στο να εξερευνήσετε οπτικά το θέμα σας και να βρείτε τα φωναχτά σημεία του.Αυτά που θα σας μιλήσουν και θα αναδείξουν τη σκέψη σας.Ποιά είναι η αιτία της λήψης αυτής της φωτογραφίας ; Ποιά είναι η αντίδραση που θέλω ο θεατής μου να έχει;

Περιεχόμενο

Έπειτα λόγο έχει το «περιεχόμενο» του κάδρου. Μία απλή αναφορά του που είμαστε , που διαδραματίζεται η σκηνή , ή κάτι που να προσδίδει αντίθεση , ή κάτι που να προσδίδει διάσταση στη φωτογραφία όπως άν το θέμα μας λ.χ. είναι ένα κτίριο τότε θα μπορέσουμε να το ντύσουμε με ένα λουλούδι ή ένα πρόσωπο στο foreground.Έτσι του δίνουμε ένα βάθος , και κατανούμε το μέγεθος.

Η θέση του αντικειμένου,
στο κάδρο είναι σημαντική και δηλώνει τη σχέση του με το περιεχόμενο.Το κέντρο του κάδρου είναι το πιο ασθενές σημείο.Είναι στατικό , βαρετό , και δεν προσδίδει τίποτα στο αντικείμενο.Όσο πιο πολύ απομακρυνόμαστε από το κέντρο τόσο πιο πολύ σχέση έχει με το περιεχόμενο του κάδρου.Έτσι λοιπόν παίξτε τη θέση μέχρι να πετύχετε μια τέλεια ισσοροπία.Δημιουργήστε εντυπώσεις από στατικές μέχρι το να κινείται το μάτι του θεατή συνέχεια γύρω από τη φωτογραφία . Ενιαίες γραμμές το κάνουν αυτό.Εξοπλίστε το κάδρο σας με επεξήγηση του αντικειμένου.Ένας δίσκος με ένα φλυτζάνι καφέ δεν είναι προκλητικό κάδρο , αλλά αν χρησιμοποιήσω το δίσκο για foreground και το περιεχόμενο πίσω και αριστερά όπως ένα γκαρσόνι που κρατάει το δίσκο και μορφάζει, ίσως πάρω και βραβείο.Οριζόντιες γραμμές δίνουν γαλήνη,διαγώνιες δίνουν δυναμική ή ένταση,και οι καμπύλες είναι ενεργητικές και αισθησιακές ....

Μία φωτογραφία είναι μια παιδική χαρά για τα μάτια να εξερευνήσουν ,γιαυτό δώστε ένα μονοπάτι κίνησης αλλά και ένα σημείο που μπορεί το μάτι να ξεκουραστεί.....

Φωτογραφίες από βεγγαλικά

Φωτογραφίες από βεγγαλικά είναι πάντα άξιες θαυμασμού.Έχουν πολύ χρώμα , έχουν κίνηση, εφέ, και θα μου πείτε οτι είναι και δύσκολες.Οχι όμως .Εαν κάποιος μας πει το μυστικό τότε νομίζω οτι όλα είναι πιο εύκολα.Βέβαια η φωτογραφία είναι μια τέχνη που για να εφαρμοστεί σε όλο της το εύρος χρειάζεται και τα κατάλληλα εργαλεία και αυτό είναι στην προκειμένη περίπτωση μία SLR ψηφιακή ή αναλογική μηχανή.Δυστυχώς οι compact μηχανές δεν γεννήθηκαν να καλύψουν αυτή την ανάγκη...
Έχουμε τη μηχανή μας λοιπόν και εξοπλιζόμαστε και με ένα τρίποδο (όλες οι νυχτερινές και απογευματινές λήψεις χρειάζονται ένα), και πολύ υπομονή.Βέβαια και άλλα σημεία μπορεί να μας βολέψουν πρόχειρα όπως το καπό του αυτοκινήτου μας , ένας βράχος , η σκληρή μας θήκη κλπ.Επίσης σημαντικό είναι και το ντεκλασέρ .Έτσι μπορουμε να τραβήξουμε τη φωτογραφία μας χωρίς να ακουμπήσουμε τη μηχανή και την κουνήσουμε.Αντικαταστάτης του ντακλασέρ είναι το timer.
Ξέρουμε λοιπόν που θα πέσουν τα πυροτεχνήματα , και πάμε από νωρίς προκειμένου να πιάσουμε θέση με καλή οπτική γωνία.Καλός φακός να χρησιμοποιηθεί είναι 100mm-200mm τηλεφακός.Διάφραγμα f8. Ταχύτητα από 2 δευτ. έως 30 δευτ. Μπορούμε να επιλλέξουμε και ταχύτητα bulb ή B σε πολλές μηχανές –δηλαδή να ορίσουμε εμείς το χρόνο όσο θέλουμε. Εξαρτάται από τα πυροτεχνήματα.
Επειδή δεν ξέρουμε που θα απλώσουν φτιάχνουμε το κάδρο μας να περιλαμβάνει όλη την πορεία του πυροτεχνήματος.Και ξεκινούν.Κάνουμε κλικ στην αρχή τους και αφήνουμε τη μηχανή να γράψει καθ’όλη τη διάρκεια της καμπύλης...Ένα κόλπο είναι να διπλοεκθέσουμε την πόζα ( στις αναλογικές μηχανές κυρίως ) και να λατρέψουμε το αποτέλεσμα μετά.Η διαδικασία λοιπόν δεν είναι και τόσο δύσκολη έτσι ; Θέλει λίγο εξάσκηση αλλά είναι σχετικά απλή .
Λίμνες ή γενικά υδάτινο foreground μας δίνει ωραίο αποτέλεσμα με τους εκπληκτικούς αντικατοπτρισμούς.Επίσης μνημεία και τοπία απο την πόλη είναι ωραία να γράφουν μπροστά , προσοχή όμως να μην βάλετε πρόσωπα γιατί δεν θα διακρίνονται χαρακτηριστικά αλλά μόνο σιλουέτες....
Προσοχή !!! Μην θεωρήσετε οτι όλες οι φωτογραφίες θα βγούν τέλειες! Όταν τράβαγα εγώ (αναλογική εποχή) χρειαζόμουν τρία σχεδόν φιλμ για να βγούν περίπου δέκα καλές πόζες J

Pinhole camera

Ας ασχοληθούμε λίγο με τα ωραία και περίεργα της φωτογραφίας.
Θα σας γνωρίσω μία φωτογραφική πατέντα για να μπορείτε να δημιουργήσετε τη δική σας φωτογραφική μηχανή χωρίς τη βοήθεια της τεχνολογίας...
Η αρχή της βεβαίως πηγάζει από τη θεωρία της camera obscura.
Θα χρειαστούμε ένα σπιρτόκουτο(άδειο κατα προτίμηση :) δύο καρούλια φίλμ (ένα καινούριο και ένα μεταχειρισμένο) και λίγη μονωτική ταινία.
Σας παραθέτω και τη φωτογραφία προκειμένου να γίνω αντιληπτός.

Ενώνουμε την άκρη του καινούριου φιλμ (αφού την περάσουμε στην πλάτη του σπιρτόκουτου με ταινία) στο τέλος από το μεταχειρισμένο καρούλι.Έτσι κάθε φορά που γυρίζουμε το ένα καρούλι τυλίγει μέσα του το νέο φίλμ και το προστατεύει από την ακτινοβολία.Προωθούμε έτσι τις πόζες γυρνώντας το όσο νομίζουμε εμεις οτι θα χρειαστεί ώστε καινούριο κομμάτι φίλμ να εμφανιστεί στην πλάτη του σπιρτόκουτου.Στο εν λόγω σπιρτόκουτο ανοίγουμε μια τρύπα κατα προτίμηση παραλληλόγραμη περίπου 1/64 του εμβαδού του σπιρτόκουτου.Την οριοθετούμε με την μονωτική ταινία ώστε να παραμείνει ανέπαφη στο μέγεθος που την έχουμε ορίσει.
Το δάχτυλό μας τώρα θα παίξει το ρόλλο του φωτοφράχτη και κάθε φορά που θα αφήνουμε φώς να περνά από την τρύπα (φακό) του σπιρτόκουτου θα έχουμε αποτυπώσει μία φωτογραφία...ΠΡΟΣΟΧΗ - Όταν αφήσουμε το δάχτυλό μας το φιλμ θα φωτιστεί γιαυτό και θα πρέπει να είμαστε προσεκτικοι στο χρόνο που θα μένει εκτεθειμένο το φίλμ.Σχεδόν το ιδανικό είναι 1/125 του δευτερολέπτου (!) άν μπορέσουμε να το πετύχουμε (ένα φτέρνισμα !!!)Τέλος πάντων καλό είναι να δοκιμάσουμε με διάφορους χρόνους για να είμαστε σίγουροι.
Αν σας άρεσε αυτό να σας πώ κλαι άλλες περίεργες τακτικές . Ευχαριστώ.

Χημική φωτογραφία

Χημική φωτογραφία

Η πρώτη χημική φωτογραφία που αποτυπώθηκε από τον Nicéphore Niépce, 1826. Απαιτήθηκαν συνολικά 8 ώρες έκθεσης.

Σκίτσο της ίδιας φωτογραφίας.

Τα πρώτα πειράματα πάνω σε φωτοευαίσθητα υλικά χρονολογούνται περίπου στις αρχές του 18ου αιώνα και ανήκουν στον Johan Heinrich Schulze, ο οποίος είχε πετύχει την αποτύπωση του φωτός πάνω σε ένα φωτοευαισθητοποιημένο από άλατα αργύρου χαρτί αλλά στάθηκε αδύνατη η στερέωση της εικόνας.

Αργότερα, ο Γάλλος ερευνητής Nicéphore Niépce επανέλαβε (ανεξάρτητα) την αποτύπωση μιας αρνητικής εικόνας με την ίδια όμως δυσκολία στερέωσης της στο χαρτί. Το 1826 ωστόσο, κατάφερε να αποτυπώσει απευθείας σε "θετικό" την πρώτη φωτογραφία της ιστορίας, χάρη στη χρήση ενός παραγώγου του πετρελαίου. Για την αποτύπωση της φωτογραφίας αυτής απαιτήθηκε έκθεση στο φως για διάστημα οκτώ ωρών και το θέμα της ήταν οι στέγες των παραθύρων του χωριού Chalon-sur-Saone της Γαλλίας. Ο ίδιος ο Niépce ονόμασε την τεχνική του ηλιογραφία και προσπάθησε - χωρίς ιδιαίτερη επιτυχία - να την διαδώσει.

Οι μύθοι της Αθήνας...

Οι μύθοι της Αθήνας...

Το αρχικό όνομα της Αθήνας ήταν Ακτή ή Ακτική και το είχε πάρει από τον πρώτο της βασιλιά, Ακταίο. Το δεύτερο όνομά της, Κεκροπία, είχε προέλθει από τον βασιλιά Κέκροπα, ο οποίος διαδέχθηκε τον Ακταίο, αφού παντρεύτηκε την κόρη του. Σύμφωνα με τον μύθο, το κάτω μέρος του σώματος του ήταν το ίδιο, με αυτό του δράκοντα. Κατά την διάρκεια των χρόνων της βασιλείας του, η θεά Αθηνά και ο Ποσειδών συναγωνίσθηκαν για την προστασία της πόλεως, προσφέροντας δώρα. Ο Ποσειδών κτύπησε με την τρίαινα του πάνω στον βράχο της Ακροπόλεως και ανέβλυσε μια πηγή με αλμυρό νερό. Από το χτύπημα τα τρία σημάδια μπορεί να τα δει κανείς πίσω από το Ερέχθειον..) ξεπήδησε και το πρώτο άλογο έτοιμο να υπηρετήσει τον άνθρωπο, ενώ η Αθηνά πρόσφερε ένα δένδρο ελιάς. Ο μύθος αναφέρει, ότι όλοι οι άνδρες της Αθήνας ψήφισαν για το δώρο του Ποσειδώνα και όλες οι γυναίκες για το δώρο της Αθηνάς και επειδή ήταν μια γυναίκα παραπάνω από τους άνδρες, η θεά Αθηνά προτιμήθηκε και από αυτήν, η πόλη πήρε το όνομα της.
Για να προστατεύσει την πόλη από τους πειρατές της Καρίας από την θάλασσα και τους Βοιωτούς από την ξηρά, ο Κέκρωψ διένειμε την Αττική σε δώδεκα περιοχές, για να διαχειρίζεται καλύτερα τον πληθυσμό: Αφίδναι, Βραυρώνα, Δεκέλεια, Επάκρια, Ελευσίνα, Κεκροπία, Κηφισία, Κυθαιρός, Φάληρο, Σφαιττός, Τετράπολις, Θορικός.
Έδωσε επίσης εντολή, ο καθένας να ρίξει από μία πέτρα και μετρώντας αργότερα όλες τις πέτρες, βρέθηκαν είκοσι χιλιάδες κάτοικοι.
Ο Κέκρωψ εισήγαγε την λατρεία του Διός και τις προσφορές εδεσμάτων (πελανοί) στις τελετές, αντί για ανθρωποθυσίες. Ο τάφος του στην Ακρόπολη διετηρείτο μέχρι και τον τέταρτο αιώνα π.Χ.
Όταν ένας εχθρικός στρατός πολιόρκησε την Αθήνα, οι Αθηναίοι ζήτησαν την συμβουλή του μαντείου των Δελφών, το οποίο τους έδωσε τον χρησμό, ότι για να σωθεί η πόλη, ένας Αθηναίος έπρεπε να θυσιαστεί με την θέληση του. Όταν η κόρη του Κέκρωπος, Άγραυλος, έμαθε για τον χρησμό, ανέβηκε στην Ακρόπολη και πέφτοντας σκοτώθηκε. Οι Αθηναίοι για να την τιμήσουν, έκτισαν ένα ναό στην Ακρόπολη και κάθε χρόνο εόρταζαν τα Αγραύλεια.
Σύμφωνα με έναν άλλο μύθο, η θεά Αθηνά εμπιστεύθηκε ένα κουτί στην Άγραυλο ή Άγλαυρο, την ίδια κόρη του βασιλιά Κέκροπα, και στις δύο αδελφές της, Έρση και Πάνδροσο, με την οδηγία να μην το ανοίξουν. Η Πάνδροσος, η μικρότερη, υπάκουσε, αλλά η Άγραυλος και η Έρση το άνοιξαν και είδαν ένα ερπετό με την μορφή παιδιού ή σύμφωνα με άλλη εκδοχή, ένα φίδι περιτυλιγμένο γύρω από το μωρό Εριχθόνιο, το οποίο βγήκε έξω και αναρριχήθηκε στην ασπίδα της Αθηνάς. Οι κοπέλες τρομαγμένες από αυτό που είδαν, έπεσαν από την Ακρόπολη και σκοτώθηκαν.
Τον Κέκροπα διαδέχθηκε ο γιος του, Ερυσίχθων, ο οποίος δεν είχε παιδιά και αυτόν ο Κραναός. Μια από τις θυγατέρες του Κραναού, ονομαζόταν Ατθίς και από το όνομα της, ολόκληρη η περιοχή ονομάσθηκε Αττική.
Ο Κραναός εκθρονίσθηκε από τον Αμφικτύωνα, ο οποίος εν συνεχεία εξορίστηκε από τον Εριχθόνιο, γιο του Ήφαιστου και της Γης.
Ο μύθος τον παριστάνει σαν μισό άνθρωπο και μισό ερπετό. Ανέβηκε στον θρόνο γύρω στα 1500 π.Χ. και εδραίωσε μια ισχυρή δυναστεία, από την οποία προήλθαν οι ήρωες Πανδίων, Ερεχθεύς, Αιγέας, Θησέας. Ο Εριχθόνιος τοποθέτησε στην Ακρόπολη το ξύλινο άγαλμα της Αθηνάς και εισήγαγε την εορτή, τα Αθήναια. Ήταν ο εφευρέτης των αρμάτων με τις τέσσερις ρόδες και ο πρώτος που χρησιμοποίησε την εκτροφή αλόγων. Παντρεύτηκε την νύμφη Πασιθέα και απέκτησε ένα γιο, τον Πανδίονα. Ο Πανδίων παντρεύτηκε την νύμφη Ζευξίππη και απέκτησε δίδυμους γιους, τον Ερεχθέα και Βάτη και δύο κόρες, την Πρόκνη και την Φιλομήλα.
Τον Πανδίονα διαδέχθηκε ο Ερεχθεύς. Όταν ο Ερεχθεύς ήταν σε πόλεμο με τους Ελευσίνιους και Θράκες, υπό την αρχηγία του Εύμολπου, έλαβε χρησμό από τους Δελφούς, ότι για να νικήσει θα έπρεπε να θυσιάσει τις τρεις από τις έξι θυγατέρες του. Όταν οι κοπέλες με την θέληση τους συναίνεσαν, ο Ερεχθεύς τις θυσίασε. Μετά την θυσία, πήγε στην μάχη με αυτοπεποίθηση και εξολόθρευσε τον εχθρό του. Όταν οι Ελευσίνιοι νικήθηκαν, ο Ποσειδών στον θυμό του κατέστρεψε το σπίτι του Ερεχθέως, ο οποίος πιθανόν σκοτώθηκε στην μάχη.
Τον Ερεχθέα διαδέχθηκε ο γιος του, Κέκρωψ ΙΙ και αυτόν, ο γιος του Πανδίων ΙΙ, ο οποίος είχε τέσσερις γιους, τον Αιγέα, Πάλλαδα, Νίσο και Λύκο.

.

Βάθος πεδίου

Βάθος πεδίου είναι η ενδιάμεση απόσταση μέσα στο εύρος της οποίας τα αντικείμενα φαίνονται νεταρισμένα(καθαρά).
Αλλιώς ,είναι τεχνικά σωστό να πούμε οτι είναι η ζώνη αποδεκτής οξύτητας μπροστά και πίσω από το νεταρισμένο σημείο.Η σωστή χρήση του βάθους πεδίου μας δίνει τη δυνατότητα να τονίζουμε σημεία του κάδρου που μας ενδιαφέρουν και να τα "προβάλουμε" μέσα από τη φωτογραφία μας.

Τι επηρεάζει το βάθος πεδίου;
* Το διάφραγμα του φακού
* Η απόσταση από το φωτογραφιζόμενο αντικείμενο
* Η εστιακή απόσταση του φακού

1- Τι είναι το διάφραγμα του φακού
Είναι η οπή στη βάση του φακού μεταβλητής διαμέτρου που διαμέσου αυτής περνά το φως στην πλάτη της μηχανής.Συμβολίζεται με το λατινικό γράμμα f και αναφέρεται σαν f/stop ανάλογα με τα κλικ διαφορας .Είναι ο λόγος της εστιακής απόστασης του φακού προς τη διάμετρο του κύκλου ανοίγματος .Δίνει το νούμερο στην αναγραφόμενη αρίθμηση του διαφράγματος στο δακτυλίδι του φακού και είναι αντιστρόφως ανάλογη με το πραγματικό της άνοιγμα.Δηλαδή f 2.8 είναι το μεγαλύτερο άνοιγμα και f 22 είναι το μικρότερο στους περισσότερους φακούς. Γενικά θα πούμε οτι μεγαλύτερο διάφραγμα μας δίνει μεγαλύτερο βάθος πεδίου και μικρότερο f αντίστοιχα μικρότερο βάθος πεδίου.Μπορείτε εξάλου να το διαπιστώσετε και μόνοι σας τραβώντας το ίδιο κάδρο με διαφορετικά f stop.



2- Απόσταση από το αντικείμενο.
Το βάθος πεδίου εξαρτάται σημαντικά απο την απόσταση του φωτογράφου από το αντικείμενο.Μικραίνει όταν πλησιάζουμε το αντικείμενο και βεβαίως μεγαλώνει όταν απομακρυνόμαστε από αυτό.(με σταθερό φακό και όχι ζουμ φακό)

3-Η εστιακή απόσταση του φακού.
Είναι η απόσταση από το διάφραγμα του φακού έως το μέσο αποτύπωσης της εικόνας(φίλμ ή CCD).
Εδώ για να κάνω μια αρχή θα σας παραπέμψω στη 2 παράγραφο καθότι ισχύει η ίδια αρχή αλλά αυτή τη φορά καθοριστικό ρόλλο έχει η εστιακή απόσταση του φακού ( 28mm ή 200mm) που εάν μικραίνει ή μεγαλώνει καθορίζει και το βάθος πεδίου σε μικρότερο ή μεγαλύτερο αντίστοιχα.
Ατομικό τεστ : Ένα άτομο μπροστά απο μια συστάδα θάμνων.Φωτογραφίζουμε πρώτα με 28mm φακό και μετα με πάνω από 90mm φακό και συγκρίνουμε τα αποτελέσματα.Στην πρώτη οι θάμνοι θα είναι νεταρισμένοι καθαροί και στη δεύτερη θα είναι ανετάριστοι.

Χρήσεις βάθους πεδίου
Μικρό βάθος : πορτραίτα (απαραίτητο),κοντινές λήψεις,στούντιο κλπ.
Μεγάλο βάθος : τοπία , φωτογραφία δρόμου , ρεπορτάζ κλπ .

Οι παραπάνω βασικές παράμετροι , που ορίζουν και βασικές αρχές της φωτογραφικής τεχνικής είναι αυτές που θα μας καθορίσουν το βάθος πεδίου μας , και αν νομίζετε οτι είναι πολύπλοκες περιμένετε λίγο ακόμα να συζητήσουμε τη σύνθεση του κάδρου και την τοποθέτηση του ορίζοντα...

Athens by night

2 smart 4 U

The Art of Salgado

mali Gourma-Rharous 1985 Sebastiao Salgado

Around the town of Pungala, as in many Ecuadorean towns and villages,
all the fieldwork is done by women. Chimborazo, Ecuador,
Sebastiao Salgado 1998

Bombay India 1985 Sebastiao Salgado

Συναισθήματα

Ο άνθρωπος , ανθρωπιστής και κορυφαίος φωτογράφος Dr SEBASTIAO SALGADO είναι πάντα ο εικονοποιός που θα θαυμάζω και πάντα θα ανατρέχω στις εικόνες του σαν σπουδή στη φωτογραφία και στο τύπωμα...




Αφιέρωμα στον φωτογράφο

Aρνητικό-Θετικό

Ο Άγγλος λόγιος Fox Talbot που ήταν παράλληλα και επιστήμονας εφηύρε την φωτογραφική επεξεργασία αρνητικού – θετικού στα τέλη της δεκαετίας του 1830.

Η διαδικασία μέχρι τότε περιελάμβανε ένα και μοναδικό στάδιο ,δηλαδή η λήψη της φωτογραφίας γινόταν στο μέσο εκτύπωσης (δαγκεροτυπία ). Ο Talbot όμως ανακάλυψε τρόπο να φωτογραφίζει σε ένα μέσον και να εκτυπώνει σε ένα άλλο , έτσι ώστε να μπορεί να δημιουργεί αντίγραφα που ήταν αδιανόητο μέχρι τότε...Tις αποκαλούσαν «ηλιακές εικόνες» και λεγόταν πως «εκτυπώνονταν από το χέρι της φύσης».

Έπειτα εξέδωσε το πρώτο φωτογραφικό βιβλίο με τίτλο “The pencil of Nature” σε συνέχειες μεταξύ του καλοκαιριού του 1844 και της άνοιξης του 1846 με εικοσιτέσσερις φωτογραφίες στερεωμένες πάνω στις σελίδες κάθε μια με ενα συνοδευτικό κείμενο.

Μακροφωτογραφία 1839

Θετική και αρνητική φωτογραφία με τη μέθοδο solarisation του Fox Talbot (1839)
μακροφωτογραφία , απεικονίζοντας μια τομή κλαδιού.
Εξαιρετικά δύσκολο αν δεν έχεις τον κατάλληλο εξοπλισμό ακόμα και σήμερα...

Πάνθεον 1843 Fox Talbot

Fox Talbot 1844 Courtyard scene

Aσπρομαυρο φίλμ

1. Προπλύσιμο με νερό επί ένα (1) λεπτό χωρίς ανάδευση.

2. Εμφανιστής (άοσμος). Ανάδευση επί τριάντα (30) δευτερόλεπτα στην αρχή και επί δέκα (10) δευτερόλεπτα κάθε επόμενο λεπτό. Θερμοκρασία (για Τ-ΜΑΧ) 24 βαθμοί C. Για τα υπόλοιπα φιλμ 20 βαθμοί C.

3. Σκέτο νερό (ή Stop Bath) επί τριάντα (30) δευτερόλεπτα με ανάδευση συνεχή.

4. Στερεωτής (δύσοσμος). Αναδεύσεις περιοδικές.

5. Ξέβγαλμα. Για μισό λεπτό με συνεχή ανάδευση.

6. Hypo Clearing. Επί δύο (2) λεπτά με περιοδικές αναδεύσεις.

7. Πλύσιμο. Το τανκ γεμάτο νερό. Πέντε (5) αναδεύσεις. Εν συνεχεία, με νέο νερό, διαδοχικά δέκα (10) και είκοσι (20) αναδεύσεις.

8. Wetting agent. Γεμίζουμε το τανκ με νερό απιονισμένο και wetting agent. Εμβαπτίζουμε το καρούλι και το αφήνουμε χωρίς ανάδευση επί τριάντα (30΄΄) δευτερόλεπτα (έως 60΄΄).

9. Στέγνωμα. Τινάζουμε το καρούλι με το φιλμ. Ξετυλίγουμε το φιλμ. Το κρεμάμε με το κόκκινο μανταλάκι πάνω και το μαύρο (με το βαρίδι) κάτω. Ανάβουμε τον στεγνωτήρα στη χαμηλή θέση θερμότητας. Ελέγχουμε το στέγνωμα ψηλαφώντας την κάτω άκρη τού φιλμ (να μην κολλάει στο χέρι).

Φωτογραφικές Μηχανές

Φωτογραφικές Μηχανές

Διακρίσεις

Ανάλογα με τον τρόπο σκόπευσης.

α) Απευθείας σκόπευση μέσω σκοπεύτρου (1. Τηλεμετρική 2. Απλή)

β) Ρεφλέξ (reflex) [όταν ο φωτογράφος βλέπει το αντικείμενο φωτογράφισης μέσα από τον φακό].

γ) Απευθείας σκόπευσης μέσω τής πλάτης τής μηχανής.

Ανάλογα με το μέγεθος τού αρνητικού.

α) Μικρό φορμά (φιλμ 135 ή 35mmm, διαστάσεις 24X36 mm).

β) Μεσαίο φορμά (φιλμ 120, διαστάσεις 4,5Χ6, 6Χ6, 6Χ7, 6Χ8, 6Χ9 εκ.).

γ) Μεγάλο φορμά (φιλμ σε πλάκες, διαστάσεις 10Χ12,5. 13Χ18, 20Χ25, 28Χ36).

δ) APS (Advanced Photo System).

Ανάλογα με την ειδική χρήση.

α) Στιγμιαίας εμφάνισης (Polaroid).

β) Πανοραμικές.

γ) Υποβρύχιες.

δ) Στενοπής (Pinhole)

Αριστοτέλης...ο αθάνατος

Τον 10 αιώνα μ.Χ. ο Άραβας μελετητής και ο επιστήμονας Alhazen (Abu ali Al- hasan Ibn Al- haitham) (c.965 - 1039) θα ανακαλύψει το κείμενο του Αριστοτέλη για το φαινόμενο του σκοτεινού δωματίου και θα το μεταφράσει στα Αραβικά.

Ο Alhazen έδωσε μια πλήρη περιγραφή της αρχής συμπεριλαμβανομένων των πειραμάτων με πέντε κεριά έξω από ένα δωμάτιο με μια μικρή τρύπα. Στο δοκίμιό του "στη μορφή της έκλειψης" έγραψε: "Η εικόνα του ήλιου κατά την διάρκεια της έκλειψης, μέσω μιας στενής, στρογγυλής τρύπας δημιουργεί απέναντι από την τρύπα τη μορφή ενός φεγγαριού-δρεπανιού. Η εικόνα του ήλιου παρουσιάζει αυτήν την ιδιαιτερότητα μόνο όταν η τρύπα είναι πολύ μικρή. Όταν η τρύπα διευρύνεται, η εικόνα αλλάζει... . " Τα χειρόγραφα των παρατηρήσεών του βρίσκονται στη βιβλιοθήκη των γραφείων της Ινδίας στο Λονδίνο.
Για πάρα πολλά χρόνια πολλοί θεωρούσαν ότι ο Αλχαζέν ήταν ο πρώτος που περιέγραψε την αρχή της camera obscura.

Αριστοτέλης και η Camera obscura

Ξέρουμε πως στην Αρχαία Ελλάδα οι Έλληνες γνώριζαν την χρήση του φακού ( ενός γυαλιστερού πετρώματος , κρύσταλλο ) από τον 5-6 αιώνα π.χ. υπάρχουν αναφορές ακόμα και σε έργα θεατρικών συγγραφέων.

Οι φακοί τα κάτοπτρα, οι ιδιότητες του φωτός, ή σύνθεση και ή δημιουργία των χρωμάτων, οι νόμοι της ανάκλασης και της διάθλασης, είχαν παρατηρηθεί και διατυπωθεί έγγραφα κατά την αρχαιότητα.

Ο Αριστοτέλης τον 4ο αιώνα π.χ. γύρω στο 310 π.Χ. ο μεγάλος Έλληνας σοφός παρατήρησε το φαινόμενο του σκοτεινού δωματίου. Παρατήρησε μια εικόνα κατά την διάρκεια της έκλειψης της σελήνης που προβλήθηκε στο έδαφος μέσω των τρυπών από ένα κόσκινο, και από τα χάσματα μεταξύ των φύλλων ενός πλατανιού.

Περιέγραψε το φαινόμενο της συμπεριφοράς των ακτινών του φωτός, όταν περνάνε μέσα από μία μικρή τρύπα, την ευθύγραμμη διάδοση του φωτός και του σχηματισμού του ειδώλου ενός αντικειμένου μέσα από μία μικρή τρύπα, περιγράφονται σε βασικές γραμμές, από τον μεγάλο σοφό, στο 15ο κεφάλαιο του βιβλίου του «Προβλήματα».

Ήταν η πρώτη περιγραφή για τον τρόπο που λειτουργεί η απλούστερη φωτογραφική μηχανή, η γνωστή ως camera obscura.